تجليل از مادر فداكار گرگاني توسط امير كويت

در لابلاي پوست شهر مان گرگان افرادي زندگي مي كنند كه با سرك كشيدن در زندگي آنها مي توان به بزرگي روح انها و گذشته تلخي كه برايشان رقم خورده پي برد . زنان در كشور ما همواره سپر بلا و سنگ صبور مرداني بوده اند كه در زندگي جاي خالي شان همواره احساس شد و  در اين خلا مردان فقط تعدادي اندكي از زنان توانسته اند زندگي را ادامه دهند .

عصمت مقصودلو يكي از اين بانوان گرگاني است كه خواندن سرنوشت وي مي تواند الگويي براي همه زناني باشد كه مرد زندگي شان را از دست مي دهند .

عصمت مقصودلو مادر فداكار گرگاني در شهر سرخنكلاته فعلي از توابع گرگان به دنيا آمد . وي در سال 1360 با يكي از جوانان سرخنكلاته كه شور و حال جبهه ها را داشت ازدواج كرد كه حاصل آن دو پسر و يك دختر بود .

او براي ما از زندگي اش گفت ، زندگي پر مشقتي كه در آن سايه همسر خيلي زود از سرش برداشته شد و او ماند و سه فرزند قد و نيم قد كه مي بايستي آنها را به سامان برساند .

عصمت مقصودلو از شوهرش شروع كرد . حسين جرجاني مردي با تقوا و خداترس بود كه همواره در مساجد و تكايا حضور داشت . با شروع جنگ به جبهه رفت و در كنار ساير رزمندگان به جهاد با بعثي ها پرداخت .

عصمت مقصودلو مي گويد : وقتي در سال 60 با حسين ازدواج كردم . او رزمنده اي بود كه  سه ماه سه ماه توي جبهه حضور داشت و بعد 10 روز مرخصي مي گرفت و به سرخنكلاته مي آمد . البته او قبل از ازدواج هم به جبهه رفته بود ، يك مدت هم در سپاه زاهدان بود تا اينكه آمد سپاه بندر تركمن و در كنار سردار نام آور ايراني ابوعمار (حبيب الله افتخاريان) اولين فرمانده سپاه بندر تركمن قرار گرفت .

وقتي از جبهه به مرخصي مي آمد با خانواده هاي رزمندگان و شهدا صحبت مي كرد و به آنها دلداري مي داد و دلايل جنگ و جبهه را براي آنها توضيح مي داد .

من هم با آنكه بچه كوچك داشتم در كارهاي پشت جبهه مانند خياطي و آشپزي شركت مي كردم . آن زمان چون جنگ بود زن و شوهر همديگر را خيلي كم مي ديدند و شرايط جوري بود كه امكان در كنار هم بودن فراهم نمي شد ولي در مراسمات مذهبي هميشه با هم بوديم كه بهترين خاطرات من با حسين در لحظات دعا و نيايش بود .

اواخر سال 64 عمليات غرور آفرين فاو بود كه حسين جرجاني به عرش پر كشيد . پسر عمويم محمد مقصودلو كه بعدا به اسارت دشمن بعثي در امد نيز در آن عمليات حضور داشت . وقتي حمله فاو آغاز شد همه خانواده هاي پشت جبهه در تلاطم و دلواپسي بودند .

وقتي محمد آمد به او گفتم از حسين خبري نداري ؟ به من گفت : احتمالا يا شهيد شده يا اسير ؛ چون هنوز خيلي از جنازه ها را به عقب انتقال نداده بودند . چند روز بعد بود كه از بنياد شهيد خبر شهادت حسين را به من دادند . حسين 28 ساله بود كه شهيد شد و من در آن زمان 27 سال داشتم .

من هاج و واج مانده بودم و شوكه و نمي دانستم چه بايد بكنم . يك لحظه احساس كردم كه آسمان روي سرم خراب شده و زندگي ام به سياهي كشيده شده ، مانده بودم تنها با سه تا بچه كوچك كه نيازمند پدر بودند . اما همه چي براي ما همان اول زندگي از سختي شروع شد . كوچكترين بچه ام در زمان شهادت پدرش يك سال و يك ماه داشت ولي بالاخره با زندگي مان كنار آمديم و تصميم گرفتم با جديت مراقب فرزندانم باشند تا كمبود پدر را احساس نكنند .

27 ساله بودم كه شوهرم را از دست دادم و بعد از آن تصميم گرفتم ديگر ازدواج نكنم و به بچه هايم برسم چون احساس مي كردم آنهايي كه با شرايط من دست به ازدواج مجدد مي زدند موفق نبودند و از طرفي نگران واكنش بچه هايم بودم كه خداي ناكرده ناراحت شوند به همين دليل تصميم گرفتم فقط به بچه هايم و موفقيت آنها فكر كنم و  بعد از آن ازدواج نكردم .

بعد از دو سه سال از شهادت همسرم تصميم گرفتم درس بخوانم چون من درسم خيلي خوب بود و اكثر اقوام من انتظار دانشگاه رفتن من را داشتند . در اين راه خواهرم خيلي به من كمك كرد و مشوق من شد تا درس خواندن را ادامه دهم . حتي برادرم هم گاها از بچه هاي من مراقبت مي كرد تا من به درسم برسم . من تا اول دبيرستان درس خوانده بودم لذا از سال دوم شروع كردم و سوم و چهارم آن زمان و ديپلمم را گرفتم و دانشگاه هم شركت كردم .

البته خانواده شهيد خيلي اصرار داشتند كه من درس نخوانم و به بچه ها برسم اما حمايت هاي خانواده ام و بنياد شهيد استان باعث شد تا همت و پشتكارم بيشتر شود و هم به بچه ها برسم و هم درس بخوانم . در كنكور سال 73 در رشته علوم پزشكي دانشگاه بابل با رتبه 173 قبول شدم . بعد از يكسال چون رفت و آمد براي من سخت بود انتقالي گرفتم و از بابل به گرگان آمدم .

با اينكه سال 73 در كنكور قبول شده بودم اما درس خواندن من خيلي طول كشيد و در سال84 بود كه مدرك دكتري خودم را در رشته پزشكي عمومي گرفتم . علتش هم بچه هام بودند كه در اين سالها مشغول درس و تحصيل بودند و من در اين سالها بارها از مرخصي استفاده كردم تا بچه هايم بتوانند به مدارج بالاي علمي برسند .

وقتي الان به دوران تحصيل و بچه داري خودم در آن زمان فكر مي كنم باورم نمي شود كه اين همه سختي و مرارت را تحمل كرده باشم . آن موقع جوان بودم و پر انرژي و مشكلات و سختي ها را احساس نمي كردم . به زندگي ام با وجود بچه هايم اميد داشتم و همين اميد به من انگيزه مي داد . هميشه به من مي گفتند كه تو با سه تا بچه چه جوري رشته پزشكي درس مي خواني و من جواب مي دادم كه كار خارق العاده اي انجام نمي دهم . ولي الان وقتي به آن روزها فكر مي كنم مي فهمم كه چه كار بزرگي انجام داده ام .

سه تا فرزند من اولي اش مهدي جرجاني است كه كارشناسي مهندسي برق و قدرت و فوق ليسانس مديريت دولتي دارد و الان در بندر تركمن كار مي كند . دومين فرزند من دخترم سوده جرجاني است كه پزشكي عمومي را تمام كرده و در حال گرفتن تخصص راديولوژي است . محمد علي جرجاني هم سومين فرزند من است كه او هم كارشناسي مهندسي برق و قدرت و فوق ليسانس الكترونيك را گرفته است .

من به فرزندانم مي بالم . آنها بدون اينكه سايه مهربان پدر را بالاي سر خود داشته باشند زحمت كشيدند و درس خواندند و به اين مدارج علمي بالا رسيدند . من هم براي آنها خيلي زحمت كشيدم و نگذاشتم يك لحظه هم كمبود پدر را احساس كنند . هم براي آنها پدري كردم و هم مادري و از اينكه آنها در صراط حق قدم بر داشته اند احساس خوبي دارم .

در سال 87 بالاخره به استخدام دولت در آمدم و در حال حاضر در مركز بهداشت روستاي اميرآباد گرگان به عنوان پزشك طبابت مي كنم .

در كشور كويت سالانه همايشي تحت عنوان تجليل از بانوان فداكار برگزار مي شود كه امسال من تنها خانمي بودم كه از ايران به اين همايش دعوت شدم و ولي چون مشكل ويزا داشتم نتوانستم در اين همايش حضور پيدا كنم .

در اين همايش بود كه امير كويت لوح تقديري به من داد و قرار است در جلسه شوراي اداري استان و يا يك جلسه ديگر از من تجليل شود . گويا هديه اي هم از سفارت ايران در كويت براي من ارسال شده كه توسط بنياد شهيد به من داده خواهد شد .

در طول زندگي خودم بايد بيشتر از خانواده ام تشكر كنم كه در اين سالها خيلي به من كمك كردند . از بچه هاي خودم هم بايد تشكر كنم چون اگر آنها بچه هاي خوبي نبودند و به من احترام نمي گذاشتند روند زندگي مان با اختلال مواجه مي شد . همكاري بچه ها باعث شد كه من به اين درجه برسم . من هميشه نسبت به بچه هايم حساس بودم و به موفقيت آنها فكر مي كردم .

اگر به زمان جنگ برگردم به همسران شهدا سفارش مي كردم كه تحصيلات خودشان را ادامه دهند . وقتي مي بينم و يا مي شنوم كه همسر شهيدي موفقيتي بدست آورده خوسحال و شادمان مي شوم . سفارشي هم به بچه هاي شهدا دارم كه قدر مادران خود را بدانند و آنها را احترام كنند چرا كه آنها خيلي زحمت كشيدند و از همه چيز خودشان گذشتند تا بچه هايشان به جايي برسند .

از مسئولين هم مي خواهم در درجه اول به وضع معيشت مردم برسند و اوضاع اقتصادي را سر و سامان دهند . يك سري مشكلات و معضلات فرهنگي هم وجود دارد كه بايد با فرهنگ سازي آنها را حل كنند .

حرف آخرم اينكه بنا دارم در شهر سرخنكلاته مكاني را تحت عنوان خانه شهيد راه اندازي كنم، نه براي شهيد خودم بلكه براي خانواده هاي شهدا و براي بيان حرف دل آنها كه نمي توانند در جاهاي مختلف بيان كنند .

خوب است تا در روز گرگان از بانوان فداكار گرگاني كه سهم بسزايي در پيشرفت و تكامل انسانها و نخبگان جامعه داشته اند تشكر و تقدير بشود .